1996

Je kent ze, echt’, zei ik tegen C. in de rij voor de deur van Paradiso.
‘Leftfield?’ C. had er nog nooit van gehoord.
‘Je hebt ze live gezien op het Drum Rhythm Festival toen sigarettenmerken nog gewoon mochten sponsoren.’ C. kon het zich niet herinneren.
Er mocht inmiddels wel meer niet. Zoals roken in Paradiso, maar daar waren we mee gestopt. Na de geboorte van kind nummer 2 was ik sowieso met alles gestopt waar ik me in de tijd van door tabaksindustrie gesponsorde festivals mee bezighield.

‘Wat een oud publiek’, merkte C. op toen we binnen waren.
‘Jij bent hier de jongste’, vulde haar broer E. aan. Ik keek om me heen. Grijze haren staken boven een volgepakte poptempel uit. Her en der zat een geruite blouse te strak om een buik geklemd. Tuniekjes bedekten te breed geworden heupen en op vele gezichten waren de kraaienpootjes ook zichtbaar als er niets te lachen viel. Geen groeven, zo erg was het niet. Behalve dan bij de verbannen rokers die achter de glazen wand stonden te paffen.

‘Dit is geen Instagram-publiek’, zei ik.

‘Ze zitten vast op Tinder’, reageerde C. met een knipoog.
De Bass dreunde onze borstkassen binnen. Het was warm in de zaal, maar dat was het eigenlijk altijd in Paradiso.

E. wees naar een duo dat voor ons op de trap naar het balkon liep en zei: ‘Wat moet zo’n mooie vrouw met zo’n oude kerel?’
Een jonge vrouw met lange blonde haren, een mooie rij tanden en rood gestifte lippen leunde met haar armen op de schouder van een gezette man.
‘Dat is haar vader’, antwoordde C. waarop er een opgeluchte glimlach op het gezicht van E. verscheen.

Eenmaal op het balkon stond links van ons een verwilderde gast met een kromme neus en opgetrokken lippen op te gaan in de muziek. Onder het dansen stak hij zo nu en dan zijn vinger in de lucht, perste daarna zijn lippen op elkaar en wierp een zalige blik naar boven. Het zweet gutste van zijn gezicht en maakte kringen in zijn trui.

We keken naar de mix van mensen in het publiek onder ons. Van de oudere jongere die zijn dun geworden viltige dreadlockjes bij elkaar hield in een staartje iets te hoog op zijn hoofd. Naar het meisje dat in een gekleurde harembroek heen en weer hupste op de muziek. En naar de man met de wijkende haargroei vooraan bij het podium die met zijn rug naar de band het publiek stond te dirigeren.

Nadat het concert ten einde was en niemand nog hupste, dirigeerde of gutste, mijmerde een van de bandleden nog wat na over hun allereerste liveoptreden in Amsterdam. 1996 was ‘epic’ en ook deze avond was ‘amazing’. Luid applaus volgde. Heel Paradiso was even terug in de jaren negentig. De band en het publiek, behalve de mooie meid, die was pas net geboren in 1996.