99 Luftballons

Het is zondagavond en we rijden op de A10 waar te veel licht brand in de gebouwen aan de Zuidas. Gloria Estefan vult de auto met haar ‘Dr., Dr., Dr., Dr., Dr. Beat’
Sinds een tijdje staat de autoradio op de nieuwe zender Joe, waar onder het mom van Good Times, Great Music vooral oude hitjes te horen zijn. 

‘Ken je het volgende nummer ook?’ vraagt R. 
‘Ik denk het wel’, antwoord ik, maar als het liedje erna begint, herken ik het niet. ‘Do you really want to hurt me’ van Boy George komt in me op en ik zing het refrein alvast. Het jaren 80-intro duurt alleen eindeloos, maar ik krijg gelijk en ik kan werkelijk beweren dat ik elk nummer op deze zender ken.
De meiden zijn onder de indruk.

‘Hast du etwas Zeit für mich?’ klinkt er dan.
‘Dann singe ich ein Lied für dich.
Von 99 Luftballons…’

‘Nena’, zeg ik tegen de meiden en ik begin te vertellen. ‘Dit is echt een oud liedje. Begin jaren 80. Opa ging los met zijn heupen op dit nummer, hoor. Die swingde de pan uit.’
‘Dansten jullie vroeger ook in de woonkamer dan?’ wil R. weten.
‘Natuurlijk’, antwoord ik. ‘Opa had de plaat van Nena. Een grammofoonplaat.’

We luisteren verder. Ik moet denken aan een aflevering van de Top2000. Ook daarin was aandacht voor de monsterhit van Nena. Voor het eerst begreep ik dat het nummer eigenlijk een protestlied was tegen de koude oorlog en dat de inspiratie ervoor werd opgedaan tijdens een Rolling Stones-concert in Berlijn. Toen ‘I can’t get no satisfaction’ werd ingezet, werden er kleurige ballonnen opgelaten in het stadion. De gitarist van de band Nena vroeg zich af wat er zou gebeuren als de ballonnen over de Berlijnse Muur naar Oost-Berlijn zouden vliegen. Hij schreef die avond een lied waarin ballonnen per ongeluk werden aangezien voor UFO’s en zo een Derde Wereldoorlog ontketenden. 

Nooit geweten. Wat wil je ook als je 5 bent en je hebt de Grobbebollen van Tita Tovenaar als knuffels in je bed.
De Berlijnse Muur staat niet meer, toch voelt het vandaag de dag niet veel anders dan de jaren 80 waarin we bang waren voor kernwapens, oorlog en zure regen.

‘Ik begrijp niet dat mensen hierop willen dansen’, zegt R. dan. We rijden inmiddels door Amsterdam-West. Een donker Erasmuspark trekt aan ons voorbij terwijl we met 30 km per uur verder de stad in kruipen.
‘Ik bedoel, het gaat over ballonnen. Dat neem je toch niet serieus?’
‘Ja’, valt J. haar bij. ‘Het is toch niet K3 met 10.000 luchtballonen?’
Daar gaat mijn jeugdherinnering. Opeens voelt het anders dat mijn vader door de woonkamer hupste op een liedje over 99 luchtballonnen.

Een protestlied, een anti-oorlogslied, verpakt in een dansbare plaat over ballonnen…Dat kan alleen in de jaren 80. Of wacht: hadden we vorig jaar niet die luchtballonnen boven de Verenigde Staten die werden aangezien voor spionageballonnen uit China?