Jul 162022
‘Vroeger dacht ik dus’, begon M. ‘dat ik ALTIJD binnen een straal van een kilometer, al mijn boodschappen lopend zou kunnen halen. Dus niet.’ M. zat in haar tuinstoel met haar benen op een krukje, op haar vaste plekje in het hoekje van de tuin waar de zon het langst scheen.

Het was nog vroeg in de middag en de zon was nog net niet achter de uitbouw met de groezelige witte multiplaten van de achterburen verdwenen. Ik zat in de stoel aan de andere kant van het bistrotafeltje, niet meer in de zon.

‘Tegenover de bushalte zat een bakker’, begon ze op te sommen. ‘Weet je dat die bakker een Surinaamse uitvaart had gekregen? Ze droegen zijn kist op de schouders en dansten hem met losse heupen naar zijn graf. Had ik nooit van die man verwacht.’

Ondanks dat ik toch heel wat halfjes bruin en croissantjes bij hem gekocht moet hebben, kon ik me de beste man niet voor de geest halen. Laat staan dat ik me kon voorstellen dat hij zich ter aarde liet bestellen door een stel dansende Surinaamse mannen in pakken.

De schaduw drukte het zonlicht ondertussen verder het hoekje in. Er gleed nog een strookje zonneschijn over het gezicht van M.

‘En daar zat een snackbar’, ging ze verder en ze wees naar voren. ‘En daar aan het eind van de straat ook.’ Ze wees nu de andere kant op.

‘Ja, en daar zat nog drogist’, zei ik.

‘Een drogist?’ vroeg I. die tegenover ons zat.

‘Ja, van dat oude, Indische mannetje’, antwoordde ik. ‘Het is nu ook een woonhuis. En op de hoek ernaast zat nog een slager. En daar schuin tegenover zat nog een kleine elektronicazaak.’

Je zou het bijna een winkelstraat noemen.

‘Gelukkig zit er in diezelfde straat wel weer een groenteboer’, zei M, ‘want die groenteboer om de hoek was weg.’

M. draaide haar hoofd naar me toe, het zonnetje verdween van haar gezicht. ‘Die kwamen we nog een keer tegen in de sauna, weet je nog?’

Ik knikte. In tegenstelling tot de bakker kon ik me dat dan weer wel herinneren. Denk je rustig te kunnen zweten in een Finse saunacabine waarbij berkentakken je bloedsomloop moeten prikkelen. Zit je daar opeens met de groenteboer. En dat was echt niet bij een sauna in de buurt.

Maar dat was toen. Woonhuizen zijn het nu, allemaal. Alleen nog maar woonhuizen. En bestellen doe je vanaf de bank via je telefoon.

Toen niet. Je liep naar de bakker voor een puddingbroodje. Bij de groenteboer haalde je komkommers. Een paar straten verderop kocht je een nieuwe stereo met dubbele cassettedeck. Met de doos in je armen liep je naar huis. Je had er allemaal tijd voor, want social media bestond niet. Niet nodig. De mensen kwam je in het wild tegen. Niet dat je er altijd blij van werd, want met je blote pruim en witte kadetten naast de plaatselijke groenteboer in de Finse sauna zitten, was het nou ook niet helemaal.

Sorry, the comment form is closed at this time.