Jun 282018

‘Wat eten we vanavond?’ Ik had nog geen idee en dacht aan mijn moeder en hoe ze dan op zondagavond tot ons grote genoegen zo nu en dan antwoordde: ‘Dirk kookt vanavond.’ Wat inhield dat we patat zouden halen bij de dichtstbijzijnde snackbar, ongeveer vijfhonderd meter lopen van ons huis.

De snackbar was niet groot, zat op een hoek en als je binnenstapte, stond je meteen voor de vitrine waarin de frikandellen, kaassoufflés, bami-schijven en een verdwaald huzarenslaatje in het tl-licht lagen te wachten om door Dirk met zijn kromme vingers te worden opgepakt en in het vet gedonderd.
Dirk stond meestal achter zijn toonbank. Met een wit schort aan dat niet zo wit meer was van de vetvlekken. Vaak hing er nog een klamme rood-wit geblokte theedoek over zijn schouder. Hij keek je aan, in afwachting van je bestelling, en kauwde ondertussen met zijn voortanden iets fijn waardoor zijn onderkaak heen en weer bewoog. Zijn kleine priemende donkere ogen gaven geen enkele blijk van herkenning als je voor hem stond.

‘Doe maar 10 euro patat, 3 kroketten en een frikadel.’ Waarop Dirk in beweging kwam en zuchtend de snacks uit zijn vitrine hengelde. Dirk keerde zich daarna om naar zijn frituur en ging aan de slag.
In de rechterbovenhoek naast de frituur hing een kleine tv die altijd aanstond en waar Dirk naar keek terwijl de patat in het spetterende vet gaarde. Zonder zijn ogen van de tv te houden, pakte Dirk vervolgens de witte plastic bakjes, hing de kleine compartimentjes ervan onder de frietsauspomp en zette de bakjes naast de opengevouwen zakjes klaar op zijn vensterbank.
Terwijl je het vet nog hoorde pruttelen keek je naar de zwarte nekharen die uit zijn nekvel staken. Ze bewogen heen en weer als zijn vetnek ging schudden bij het omscheppen van de patat, waarna je portie gezouten en walmend in de zak belandde.
Achter de frituur bevond zich nog een kleine donkere ruimte waar Dirk zijn gehaktballen draaide en de patat sneed.
Aan de linkermuur hing een simpele witte klok met zwarte wijzers met daarnaast de oorkondes van de voedings- en warenwet, het bewijs dat hij aan de hygiëneregels voldeed. In de snackbar stond verder nog een fruitautomaat en je kon er aan een donkere tafel met donkere houten stoelen en een roestvrijstalen asbak wachten tot je bestelling klaar was.
Dirk is niet meer. Zijn hart bezweek op vrij jonge leeftijd en zijn gezin bleef achter in de snackbar op de hoek die ze ombouwden tot woonhuis.
Toch haal ik nog steeds mijn patat bij Dirk: ovenpatat van Dirk van den Broek. Als de bevroren patat in mijn boodschappentas zit, denk ik altijd weer even aan Dirk op de hoek, want Dirk kookt vanavond!

Sorry, the comment form is closed at this time.