Cassettebandje

‘Mama, wat is dit?’ R. hield een grijs doorzichtig cassettebandje omhoog. Het was gevallen uit de kast die volgepropt stond met fotoboeken, ordners met administratie, stapels ansichtkaarten, wat attributen van een oude Wii en een schoenendoos van Converse. Zo’n smalle, toevallig ook grijs, tot aan de rand toe gevuld met cassettebandjes.

Afspelen kon ik ze niet meer, want ik had de kleine witte stereotoren die dat nog wel kon jaren geleden ingeruild voor een andere. Maar wegdoen kon ik ze daarom nog niet. Van de meeste bandjes had ik geen idee wat erop stond, maar ik wist dat er nog een bandje bijzat waarop mijn broertje het alfabet aan het boeren is. In diezelfde opname, ongeveer als mijn broertje op de helft is, hoor je mijn vader van beneden knorrig ‘Hee!’ roepen. Onverschrokken gaat mijn broertje door met zijn boerentalent. En mij hoor je op de achtergrond grinniken.

Ook wist ik dat er een bandje tussen zat met de langspeelplaat van Theo en Thea met daarop het sprookje van het verwijfde prinsenkind, verteld door professor Zuurbekje en de liedjes ‘Ik ben Ans en ik ben Bea’ en ‘Dans met ons de Meurie Meurie’. En ik wist dat er bandjes tussen zaten die ik zorgvuldig had samengesteld met de top 40-liedjes van dat moment. Hopend dat de radiodeejay niet te lang doortetterde en ik het nummer zo volledig mogelijk kon opnemen.
En. Dat. Lukte. Nooit.
En elke keer als ik het bandje luisterde, en het gezwets door het begin van mijn lievelingsliedje hoorde, bleef ik me eraan ergeren.

Hoe anders is dat nu: J. is nog maar net 5 maar maakt nu al haar eigen afspeellijsten op Spotify aan. De voorgestelde nummers klikt ze gretig aan en voegt ze naar eigen smaak toe aan haar lijst. ‘Dit is nu mijn lievelings’, zegt ze bij een nieuw nummer. Als ik naar de tekst luister terwijl zij swingend met de iPad op schoot zit, hoor ik: ‘Ik wil je *** kaal.’
Algoritme, bedankt!

Met YouTube, Netflix en een tv met minstens 100 kanalen, hebben ze het voor uitkiezen. Op elk moment van de dag. Ik voel me oud als ik ze uitleg dat we vroeger alleen op woensdagmiddag en zondagochtend kinderprogramma’s konden zien. En dat als je geluk had je ouders een VHS-recorder hadden, ongeveer zoiets als een cassettebandje maar dan voor de tv. En dat ze dan die programma’s voor je konden opnemen, zodat je ze nog een keer kon bekijken. Grote ogen zetten ze dan op. Ze kunnen ze zich er niets bij voorstellen.

Maar dan gebeurt het. CupCakeCup begint en we zijn nog niet uitgegeten.
‘Ik moet het NU zien, mama.’ R. wil al opstaan en met haar bord pasta bij de tv gaan zitten.
Ik: ‘Dat kun je toch later kijken en dan druk je op kijk-vanaf-het-begin.’
Donkere ogen kijken me nog donkerder aan.
R.: ‘Maar ik wil gewoon het zien als het ECHT wordt uitgezonden.’

Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit, hoe ver de technologie ook is. En vroeger was zeker niet alles beter, maar sommige dingen waren gewoon wel veel leuker. Kunnen Theo en Thea alsjeblieft terugkomen met een eigen podcast: