Nu nog voordeliger. 1 + 1 gratis, 2 + 2 gratis. Topmerken voor de laagste prijs. Als beste getest. Superrrr voordeel… Ik veegde met mijn vinger langs de aanbiedingen van het Kruidvat op de iPad. Het felle rood van de drogisterijketen stond in schril contrast met de grijze lucht van buiten. S. en ik zaten op de bank. We keken allebei naar ons eigen schermpje. Continue reading »
Je kent ze, echt’, zei ik tegen C. in de rij voor de deur van Paradiso.
‘Leftfield?’ C. had er nog nooit van gehoord.
‘Je hebt ze live gezien op het Drum Rhythm Festival toen sigarettenmerken nog gewoon mochten sponsoren.’ C. kon het zich niet herinneren.
Er mocht inmiddels wel meer niet. Zoals roken in Paradiso, maar daar waren we mee gestopt. Na de geboorte van kind nummer 2 was ik sowieso met alles gestopt waar ik me in de tijd van door tabaksindustrie gesponsorde festivals mee bezighield.
Continue reading »
‘Zeg eens Kaas.’
‘Kaas.’
Zeg eens Ka.’
‘Ka.’
‘Zeg eens Mer.’
‘Mer.’ Continue reading »
‘Ik zou echt nooit in de stad willen wonen’, was het eerste dat G. tegen me zei toen ze in de deuropening stond. Hijgend had ze zich door het smalle trappenhuis een weg naar mijn appartement gewurmd. Ik schatte haar halverwege de vijftig. Ze was klein, hoekig en droeg een strakke legging onder een lange sweater. G. keek naar mijn grijze hoekbank die in verschillende delen op de grond stond en krabde tussen haar opgestoken geblondeerde haren.
We zaten voor onze gehuurde stacaravan op een camping op een uurtje van Parijs, toen S. zei: ‘De moeder van Jack zag ik net in het zwembad, zij heeft een dikke reet zeg.’
Jack was het jongetje dat al dagen bij onze caravan rondhing. Het jochie was met zijn ouders en zusje Tilly op vakantie. Zo’n jongetje dat een te bleek Brits bekkie, fletse ogen en lichte sproeten had en geen enkele gêne kende. (‘Can I have a look in your caravan?’) Het Britse accent dat bij hem hoorde, klonk in onze Hollandse oren zo welbespraakt, dat we het grappig vonden om met hem te kletsen.
Continue reading »
5 dingen die ik kan opsteken van mijn Surinaamse partner (en die het leven best wel eens aangenamer zouden kunnen maken). Lees de leefregels
Corien Wortmann-Kool is sinds 1 januari 2015 bestuursvoorzitter van Stichting Pensioenfonds ABP, het pensioenfonds voor overheid en onderwijs. Voor de bijlage Pensioen sprak ik met haar over de pensioensector en dat leverde het volgende voorwoord op: Pensioensector staat voor grote veranderingen.
Medewerkers kunnen heel tevreden zijn, maar tegelijkertijd geen goed werk leveren. Goed werkgeverschap is dan ook wat anders dan ervoor zorgen dat medewerkers tevreden zijn. Guido Heezen, HR-trendwatcher en oprichter van Effectory, legt uit wat het begrip wel omvat. Het artikel verscheen in de bijlage over Goed Werkgeverschap.
Bekijk hier de Bijvoorbeeldboekjes van juni 2015. Deze boekjes bevatten projecten die DOEN ondersteunt vanuit de bijdrage van de drie Goede Doelen Loterijen. Mijn bijdragen vind je in de boekjes van de Nationale Postcode Loterij en de Bank Giro Loterij.
KNGF Geleidehonden geeft ieder jaar een jaarbericht en een jaarverslag uit met daarin alle resultaten. Sinds enige tijd werk ik met veel plezier voor deze mooie organisatie. In 2014 is gekozen voor een nieuw concept, zowel voor de printversie als de online publicatie. Beide publicaties hebben een meer persoonlijke insteek met als doel de informatie dichter bij de lezer te brengen en zo de betrokkenheid bij KNGF Geleidehonden te vergroten. En ik mocht alle verhalen optekenen. Op deze pagina is de printversie te downloaden en via deze link is de online versie te bekijken.